حرف های تلخ و بی پرده فاطمه معتمد آریا / سینما بزرگ‌تر از آدم‌هایی است که قرار است برای یک فیلم و صد فیلم تصمیم بگیرند
تاریخ انتشار: ۱۵ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۴۷۵۶۹۲
رکنا: ماهنامه هنر و تجربه یاداشتی از فاطمه معتمد آریا منتشر کرد که خواندن آن خالی از لطف نیست.
فاطمه معتمدآریا:
سینما جریان جاری زندگی و حیات است و نسبت به دیدگاه‌های تنگ‌نظرانه که راه خلاقیت در آثار هنری را محدود میکنند، دامنه و فراخنای گسترده‌تری دارد. دیدگاهی که راه نظرگاه‌های مختلف را می‌بندد، حالا به هر شیوه و شمایلی که باشد، نشان از آن دارد که این روش راه به جایی نمی‌برد و نمی‌توان سینما Cinema را فدای نگاه‌های یک‌سویه و تنگ‌نظرانه کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
شاید افرادی که در این سال‌ها در رأس مسئولیت‌های سینمایی قرار گرفته‌اند، آن اندازه ذهن بازی نداشته‌اند که بتوانند اجازه کار به دیدگاه‌ها و فعالیت‌های تازه بدهند و تنها در چهارچوب آن مسئولیتی که به آنها واگذار شده، عمل کرده‌اند و همان مسیر تکراری پیشین را دنبال کرده و مانع خلاقیت‌های تازه شده‌اند. من نه‌تنها درباره فیلم‌هایی که در آنها نقش داشته‌ام، بلکه هربار که یک فیلم سینمایی Movie توقیف می‌شود، بابت ذهن‌های منجمدی که اجازه بروز خلاقیت در یک کار هنری را نمی‌دهند، تاسف می‌خورم.
فیلم سینمایی «پریناز» که حالا در گروه سینمایی هنر Art و تجربه اکران می‌شود، اولین فیلمی از من نیست که در این سال‌ها با توقیف مواجه شده است. در سال‌های گذشته فیلم‌هایی از من به مرور برای اکران آماده و رفع توقیف شده‌اند، اما تعدادی از آنها هنوز که هنوز است، رنگ پرده را به خود ندیده. آن هم در این شرایط که همواره سعی کرده‌ام در بازیگری و ایفای نقش‌هایم تفاوت داشته باشم. محال است که در بازیگری یک نقش را ادامه بدهم و آن را تکرار کنم. عرصه هنر عرصه خلاقیت و نوآوری است. اگر خلاقیت از بازیگر Actor گرفته شود، همه چیز شکل مرسوم و عادی به خود می‌گیرد. اگرچه می‌دانم این کار صبوری زیادی می‌خواهد و هیچ کار ساده‌ای نیست، اما همواره من در بیش از سه دهه تلاش در سینمای ایران، سعی کرده‌ام این اصل را رعایت کنم.
فیلم «پریناز» – که من هنوز نسخه اکران‌شده‌اش را ندیده‌ام- نگاهی به ویژگی‌های انسانی و بیان ظرافتمندانه احساسات دارد. شیره و چکیده اصلی این فیلم در مورد قضاوت Judgment نکردن است. اینکه ما نباید به‌راحتی به خودمان حق بدهیم تا همه چیز و همه کس را قضاوت کنیم و به یک چوب برانیم.
من بازیگری هستم که انتخاب نقش‌هایم را بر مبنای فیلمنامه انجام می‌دهم و نه چیز دیگری. بعد از انتخاب آن نقش، خودم را دربست به کارگردان می‌سپارم. متاسفانه در این سال‌ها اتفاقاتی پیش آمده که تا مرز فیلم‌برداری هم پیش می‌روم، اما من نمی‌توانم کار را ادامه بدهم. دلیلش هم این است که آن اتفاقی که در ذهنم وجود دارد تا در سناریو اتفاق بیفتد، در داستان رخ نمی‌دهد. من همیشه در خود سناریو متوجه اهمیت یک قصه می‌شوم و «پریناز» هم براساس سناریوی خوبی که داشت، من را برای بازی وسوسه کرد. این شخصیت هیچ وجه شباهتی با من نداشت، اما من را به چالش می‌کشید تا این وسواس در بیان نظرات، اعتقادات، نظافت و کارهای روزمره را به نمایش بگذارم. خوش‌بختانه کار کردن در این فیلم مبتنی بر یک خرد جمعی بود و هیچ‌وقت ایده‌ها یک طرفه از سمت کارگردان به گروه تحمیل نمی‌شد و براساس تفاهم مشترک و جمعی برداشت‌های مختلف صورت می‌گرفت. امروز از نمایش این فیلم خوشحال هستم، اما حقیقتا امیدوارم این اتفاق برای فیلم‌های سینمایی دیگر نیفتد. سینما بزرگ‌تر از آدم‌هایی است که قرار است برای یک فیلم و صد فیلم تصمیم بگیرند.
* یادداشت شفاهی
ماهنامه هنر و تجربه
منبع: رکنا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.rokna.net دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «رکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۴۷۵۶۹۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«همسایه شما، زهره» بیانگر بی‌مهری جامعه/ درخشنده دردی لاعلاج ساخته است
فیلم سینمایی «همسایه شما، زهره» به کارگردانی علی درخشنده از چهارشنبه پنجم اردیبهشت ماه در سینماهای گروه «هنروتجربه» اکران شد. از این رو به گفت‌وگو با مهسان فراست منتقد و کارشناس سینما و تئاتر درباره این فیلم پرداخته‌ایم.
مهسان فراست منتقد و کارشناس سینما درباره فیلم سینمایی همسایه شما، زهره گفت: همسایه شما، زهره فیلمی است که درد دارد اما علاج ندارد. در بطن جامعه آدم‌های دردمند چاره ای جز سکوت یا مرگ ندارند. در این فیلم زهره زنی با درد مشترک جامعه امروزی تلاش دارد حرف بزند، سکوتش را بشکند و صدایش را فریاد بزند، ولی متاسفانه در جامعه ما این صدا را خفه میکنند.
وی ادامه داد: فیلم همسایه شما زهره، تلاش دارد بیانگر بی مهری‌های جامعه ای باشد که هیچ کس از حال دیگری خبر ندارد، حتی در جامعه کوچکی مانند خانواده. در خانواده آنقدر بی عاطفی افراد موج می‌زند و کسی صدای تنهایی مادر را نمی‌شنود که زهره مجبور می‌شود انتقام بگیرد.
این منتقد افزود: درخشنده به درستی درد امروز را می‌فهمد و در این فیلم به روانکاوی و آسیب های جامعه اجتماعی ایران می‌پردازد که بیشتر افراد در زمان طفولیت گریبان گیر آن می‌شوند و در بزرگسالی آثار این افسار گسیختگی بیشتر گریبان گیر آنها می‌شود.
فراست بیان کرد: زیبایی داستان دلنوشته‌ها و به نوعی اعترافات زهره است که به زیبایی داستان اضافه کرده است و تماشاگر با نوشته‌های زهره دوست دارد ادامه داستان را ببیند. همچنین بازی خانم رویا افشار نشان از چیره دستی ۴۰سال هنرمند بودن را به رخ می‌کشد.
وی در پایان صحبت‌هایش گفت: این فیلم سینمایی در آخر این حرف را می‌زند که آدم‌های جامعه ما درد دارند، از بی کسی، بی‌مهری غم دارند اما در تنهایی خود گیر میکنند؛ آدما وسط غم و تنهایی و غصه‌هایشان می‌میرند و شاید ظاهراً همه چیز خوب باشد اما روح در بدن جان می‌دهد و انسان فکر می‌کند دیگر توان ادامه دادن ندارد و نفس کم آورده است. در آخر می‌‌گویم آدم‌ها را در ناراحتی و در تنهایی رها نکنید چون آن زمان آدم زنده است اما واقعاً می‌میرد.
باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند